به میم می گویم، چه خبر چه کار میکنی؟ جوابش ساده و سردستی است: هیچی. خونه داری. بچه داری

احوال الف را می پرسم، اون چه کار میکنه؟ اونم فقط بچه داری. 

ته دلم یک چیزی خالی می شود، یک حیف بزرگ دهانم را تلخ می کند که ربطی به کلیشه های تکراری زنان خانه دار ندارد. بیشتر زوم می کنم. دقیق می شوم: واقعا ربطی نداره؟ پس چرا حیفت اومد؟

ربط ندارد چون هیچ وقت اینطور نبودم که خانه داری را شغل ندانم یا بچه داری را بیهوده بدانم. آدمی نبودم که آنهایی را که صبح تا غروب مثل مردها جان می کنند ستایش کنم و برای آنها که آرامش خانه و زندگی شان هستند، سر تکان دهم. پس بحث از آن حرف ها جداست، ولی باز هم حیفم می آید که میم و الف و بیشتر آدم هایی که میبینمشان یا احوالشان را دورادور می پرسم جواب های سربالای این شکلی می دهند و عملا کار خاصی نمی کنند. 

بیشتر فکر می کنم. منظورم از کار خاص کردن، شغل نیست، حتی درس خواندن آکادمیک دانشگاهی یا حوزوی هم نیست. شغل داشتن یا درس خواندن فقط نشانه از مسیر داشتن و یک برنامه روبه رشد برای خود تعریف کردن است. برنامه که در هزارچیز دیگر هم می تواند اتفاق بیفتد: حفظ قرآن، سیرمطالعاتی، کار خیریه... حتی کمک به فامیل و دوست و آشنا. حتی مشاغل کوچک خانگی. یا کسب مهارت های مختلف. فقط یک مسیر باشد، یک راه رو به جلو، یک برنامه در جهت رشد ... وقتی حال آدم ها را از خودشان یا اطرافیانشان می پرسم، در جواب همیشه توقع دارم از آن مسیر بشنوم. کدام مسیر را شروع کرده و الان کجای کار است. آن مسیر حتی می تواند مادری باشد، اگر برنامه ریزی شده، منظم و پرزحمت تعریف شده باشد. نه فقط یکی دو بچه داشتن و خوابیدن با بچه و بیدار شدن با بچه و یک وعده غذا پختن و ... تمام. 

تکلیفم با خودم روشن شده. حالا می دانم افسوسی که توی دلم می آید، به این ربط ندارد که شاگرد اول کلاس فقط دارد بچه داری می کند یا آنکه غرق معنویات بود حالا غرق مهمانی و عزا و عروسی شده. دلم از این بی مسیر بودنشان می سوزد. اینکه از آن جواب های سرسری، فکر میکنم از راه آمده اند بیرون. راضی شده اند به روزمرگی، به تکرار. پلکان های پیش رویشان را برداشته اند و جز سیر طبیعی زندگی، پیرشدن، بزرگ شدن ... هیچ راه رو به جلو، هیچ مسیر دیگری روبه رویشان نیست. که پیچ و خم ها و سختی ها و لذت هایش، که رشد و دغدغه هایش، رخوت آن مسیر طبیعی بی چالش را از جانشان به در کند.